قطعا در هر سازمانی افزایش مشارکت کارکنان می تواند به افزایش بهره وری سازمانی منجر شود. اما اکثر اوقات این سوال بزرگ شکل می گیرد که به جز روش های مستقیم درخواستی برای بالا بردن میزان مشارکت و همکاری، چطور می توان از محرک هایی برای افزایش مشارکت و در پی آن افزایش بهره وری، استفاده کرد.
افزایش مشارکت کارکنان در سازمان ها چطور رقم می خورد؟
به روش های مختلفی می توان کارکنان در یک سازمان را به بالا بردن سطح مشارکت ترغیب کرد. از جمله این روش ها، موارد زیر قابل توجه هستند:
ایجاد نظام ارزشیابی و پاداش و افزایش بهره وری سازمانی
ایجاد نظام ارزشیابی و پاداش به عنوان یکی از بهترین الگوهای افزایش مشارکت کارکنان و بهبود سطح بهره وری همیشه مطرح بوده است. در این صورت منابع انسانی برای رسیدن به سطح انتظاری که منجر به دریافت پاداش شده و به شکلی ارزش گذاری را به انجام خواهد رساند، تلاش بیشتری برای پیاده سازی بهینه وظایف خود به خرج خواهند داد.
تعیین شاخص های کمی و کیفی
تعیین شاخص های کمی و کیفی برای زمینه های مختلف از جمله عملکرد منابع انسانی، سودآوری، عملکرد مدیران ارشد و … کارایی دارد و باید در تمامی این حوزه ها در نظر گرفته شده و در مراحل بعدی نسبت به اندازه گیری و سنجش آن اقدامات لازم صورت پذیرد. به این شکل داده های قابل ملاحظه ای به دست می آید که برای بهبود برنامه ریزی و خط مشی در زمان پیش رو، فوق العاده نتیجه بخش خواهند بود.
بهبود روش های انجام کار از تکنیک های افزایش بهره وری سازمانی
بهبود روش های انجام کار با استفاده از دریافت مشاوره مدیریت می تواند بارها موثرتر باشد. زمانی که بهترین روش ها برای انجام کارها و پروژه ها اتخاذ شده و نقایص الگوهای قبلی برطرف شود، خواه یا ناخواه بهره وری سازمانی افزایش پیدا خواهد کرد.
به کار گیری نیروی انسانی متخصص
عدم استفاده از نیروهای متخصص و استخدام های غیرتخصصی منجر به افت کیفیت خروجی کار نیروهای انسانی سازمان خواهد شد. بدیهی است که هر آن قدر به سمت به کارگیری نیروهای متخصص برویم، به همان نسبت ارزش افزوده منابع انسانی افزایش یافته و می توان کارایی بیشتر و موثرتری از آن ها انتظار داشت. اصل استخدام بهترین ها را هرگز نباید در فرمول استخدامی سازمان زیر پا گذاشت و شایسته سالاری در کنار تخصص گرایی، کاملا اثربخش خواهد بود.
اندازه گیری بهره وری در دوره های زمانی
اندازه گیری بهره وری در دوره های زمانی مختلف، باعث می شود که بتوان به درستی میزان فاصله از نقطه ایده آل را تشخیص داده و ضعف های در جریان یا ضعف های مدیریتی را شناخته و نسبت به رفع آن ها اقدامات لازم را صورت داد. در غیر این صورت و بدون اندازه گیری و سنجش های لازم، نمی توان برداشت درستی از وضعیت فعلی سازمان داشت و برنامه ریزی های آتی را در تناسب با آن تغییر داد.
